Reuse before Buy before Build
In de (ICT) Architectuur geld het uitgangspunt “Reuse before Buy before Build”. Dat betekent dat je bij nieuwe vragen eerst gaat kijken of je al een systeem of dienst hebt waarmee aan de vraag voldaan kan worden. Dat is qua kosten en beheer natuurlijk de beste optie. Het is belangrijk om de Reuse (Re-Use) vraag expliciet te stellen omdat er vanuit techneuten vaak de drang is om nieuwe spullen te kopen voor een nieuw probleem, want dan heb je de “latest and greatest”.
Het tweede gedeelte van de zin “buy before build” gaat over het beteugelen van goedbedoelde hobbyisme. Met bouwen kan je helemaal los gaan en (proberen) naadloos aan te sluiten bij de wensen van onze klant. Dat kan een heel mooi systeem opleveren dat vervolgens door eindeloze iteraties moet gaan om bijkomende wensen te kunnen vervullen die eerst nog niet duidelijk waren. Vrijwel onvermijdelijk levert dit onder de motorkap een monstrueus bouwsel op dat nog maar door een persoon te onderhouden is, nl. de techneut die het bedacht heeft. Mocht die genie het bedrijf verlaten dan zullen de overgebleven collega’s hun handen collectief van dit meesterwerk aftrekken. Onbegrijpelijk, onbeheerbaar, enzovoorts. Het bedrijf blijft dan zitten met een black box die vaak wel kritisch is voor een of ander bedrijfsproces, maar waar niemand meer iets mee kan of wil. Niet zelden gaat het zelfs zo ver dat oude computers met al lang niet meer ondersteunde operating systems in de lucht gehouden moeten worden om de software maar draaiend te houden.
Dus dat verklaart de Buy before Build, eerst kijken of er een standaard product op de markt en als laatste optie (laten) bouwen. De meeste bedrijven die dit architectuur principe aanhangen hebben dit nog niet verankerd in een proces. Het mooie daarvan is dat je het principe tevoorschijn kan toveren als het iemand goed uitkomt en het kan verzwijgen als op het einde van het jaar de budgetten weer op moeten. Tenslotte moeten we wel flexibel blijven 😉
Repair before Build before Buy
Als ik in Amerika zou wonen, zou ik waarschijnlijk een “tinker” genoemd worden, iemand die er lol in beleeft om zaken te repareren en uitvindingen te doen, bij voorkeur met de spullen die hij al heeft. Er zijn maar weinig dingen die zoveel voldoening geven als het slim repareren van vanalles. In onze huidige maatschappij wordt repareren zoveel mogelijk ontmoedigd want we moeten kopen om de economie draaiend te houden. Reserve onderdelen zijn vaak niet te krijgen, of zo duur dat je (volgens de fabrikant) maar beter een nieuw apparaat kan kopen. Een sprekend voorbeeld daarvan is onze routeplanner, in de volksmond bestempeld met het eponiem tomtom. Een heel fatsoenlijke tomtom heb je al voor onder de 100€ met de complete atlas van West Europa er op. Als na een jaar of twee je vaker “keer om” dan “u hebt uw bestemming bereikt” hoort, is dat een teken van een verouderde kaartenset. Vol goede moed tuigt menigeen naar de website van de fabrikant om netjes over te gaan tot de aanschaf van bijgewerkt kaartmateriaal om onthutst tot het besef te komen dat zo’n digitale bosatlas 80% van de aanschafprijs is van een nieuw apparaat. Dan blijven er twee opties over, de een gaat op het Internet struinen naar een evaluatie kopie om op zijn nog prima werkende apparaatje te zetten. En de ander ploetert nog een paar maanden vloekend voort alvorens overstag te gaan en in een opwelling een nieuwe te kopen.
Een tinker zal dus voor optie 1 gaan. Mijn MyGuide 4200, ooit trots op de markt gezet door het bedrijf van Roel Pieper, werkt nog steeds dankzij iGo kaart materiaal. Niet dat ik hem nog veel gebruik, want navigeren doe je tegenwoordig met je smartphone.
Grasmaaier
Wij hebben een “muscle powered lawnmower” oftewel een grasmaaier zonder motor. Bij de karwei of gamma ooit gekocht en er staat greenway op, wat waarschijnlijk betekent dat het ding uit china komt en een Nederlandse merknaampje heeft gekregen om de verkoop een handje te helpen. Model HM30 of HM38 en de HM zal dan wel staan voor handmaaier en dat getal erna voor de breedte van de maaibaan. Zo’n handmaaier kan bijna niet kapot, de messen slijpen zichzelf als hij goed afgesteld is en vrijwel alles is van robuust chinees pisbakkenstaal. Behalve een ding, de rol achter de messen waar de maaier op leunt. Die is van een treurnis wekkende plastic kwaliteit en geeft meestal vroeger dan later de geest. Zo ook bij ons. 
En daar sta je dan, voor 70 of 80€ een nieuwe kopen terwijl hij eigenlijk helemaal intakt is op een onderdeel van 2€ na. Dat is je eer natuurlijk te na. Beter een hele middag klussen dan toe te geven aan de malafide manipulaties van de commercie. Uitgangspunt is dat de reparatie beter zal uitpakken dan het origneel, anders ben je na 4 jaar weer de klos. De nieuwe reparatie moet zo goed zijn dat al het andere er af kan rotten, maar die rol zal als laatste werkende onderdeel over blijven.
Aanpak
Nou, hier onder staat het foto verhaal van de aanpak. Ik heb een hardhouten balkje gebruikt van de goede lengte die we eens gered hebben toen de gemeente nieuwe sloot-palen aan het slaan was. De koppen van die oude palen waren rot, maar de rest was prima. Dat balkje op de draaibank terug gebracht naar twee klossen die in een standaard 40mm PVC afvoerbuis passen and Bob’s your uncle. Iedere keer als ik mijn vriendin zie grasmaaien overvalt mij nu een gevoel van diepe voldoening 😉
Have fun!
